Het leven van een ondernemer is vrij overzichtelijk. 50% kans dat je offerte wordt gegund (wel of niet, volgens de logica van Cruijff). Daarin staan betalingsvoorwaarden die door de opdrachtgever zijn geaccordeerd. De opdracht wordt uitgevoerd en conform de offerte gefactureerd. Uiterlijk op de laatste dag van de betalingstermijn staat het geld op de rekening. Toch?

De realiteit is wat weerbarstiger. Vorige week sprak ik een vriend met een salesfunctie bij een telecombedrijf. Ik vroeg ‘m of ie nog een beetje aan acquisitie toekwam. “Jaap, breek me de bek niet open. Ben de hele tijd aan het bellen, mailen en sms-en.” Dat klonk goed. De business floreerde dus….

“Nee. Niet voor nieuwe opdrachten, maar om m’n centjes binnen te krijgen. Ze willen maar niet betalen. Gek word ik van de smoesjes die worden gebruikt. Je kent ze wel: ‘Oh, het geld is wel van de rekening afgeschreven, dus het zal wel ergens tussen de twee banken zweven.’ ‘Ja, we wachten nog op een kostenplaats waarop het geboekt moet worden, dat is iets interns.’ ‘Sorry, het is in de batch mee genomen. De betalingen staan voor volgende week gepland.’ Het kost zoveel tijd en negatieve energie, dat ik niet meer aan m’n eigenlijke werk toe kom”, verzuchtte hij.

Meteen dacht ik aan m’n eigen bedrijf. Ook hier blijkt het eerder regel dan uitzondering te zijn dat facturen op tijd betaald worden. Dat heeft niets met de kwaliteit van het werk te maken (“We zijn super tevreden, maar hebben nog geen fiat van [naam, afdeling etc., inclusief reden vrij in te vullen]”), of met de hardheid van de gemaakte afspraken. Anno 2013 lijkt het gewoon een nationale sport om zo lang mogelijk te wachten met het nakomen van je betalingsverplichtingen.

Grote opdrachtgevers spelen hier al op in door eenzijdig hun voorwaarden aan te passen. Per brief of e-mail melden ze de betalingstermijn van 30 naar 60, 90 of zelfs 120 dagen op te rekken. Slikken of stikken. Waar kies je voor? Langer op je geld wachten, of helemaal niet hoeven wachten omdat je geen klant meer hebt.

Mijn vriendin werkt bij een multinational die het salaris stort op de laatste dag van de maand. Een continue bron van irritatie bij haar collega’s. Voor veel gezinnen is de maand al een paar dagen te lang, qua cashflow. Zeker als diverse vaste kosten, zoals verzekeringen en (gemeente)belastingen aan het eind van de maand worden afgeschreven.

Waarom zitten we zo op ons geld? Sommige opdrachtgevers gebruiken het achterhouden van facturen als een pressiemiddel, een mogelijkheid om leveranciers afhankelijk van je te maken. ‘Iemand zal wel harder voor me gaan lopen als ik ‘m nog geld verschuldigd ben’, die gedachte.

Misschien ben ik heel idealistisch, maar zelf betaal ik het liefst zo snel mogelijk. Zie het als een waardering voor prettig zaken doen. Volgens mij is juist sprake van het omgekeerde. Mensen werken liever en beter voor je als je ze respecteert. Op tijd betalen is het betonen van je respect voor andermans inspanning.

Uiteindelijk loont op tijd betalen. Misschien dat op korte termijn het blijven voorhouden van de financiële wortel kan werken. Bij langdurig zakendoen keert het tegen je. Niet openlijk, maar tussen de regels door betaal je weldegelijk de hogere rekening voor je slechte betaalgedrag.

Zullen we één ding afspreken: in het vervolg worden facturen op tijd voldaan. Zo houdt een ieder meer tijd over om productief te zijn. Door de boost die dat aan de economie geeft, profiteren alle bedrijven!

Of steekt mijn idealisme nu weer de kop op?