In mijn eerste blog voor MissionOnline moet ik meteen iets bekennen: ik word Volvo-rijder. Ja, ook de Zweden maken tegenwoordig hippere wagens, ze gaan nooit stuk, veel auto voor je geld, oerdegelijk en pas na 5 ton op de teller wat slijtage. Mooie argumenten, heel rationeel ook.

En juist nu wint ratio het van emotie, want: net vader geworden (veilig), moeten alle baby-spullen mee kunnen (ruimte). Ook op vakantie, zonder dat papa met z’n 2 linkerhanden langs de péage moet sleutelen (degelijke kilometervreter). Als klap op de vuurpijl wilde vaders in crisistijd ook nog eens gaan starten met z’n eigen bedrijf (dus een krappe kas).

Okay, de zoektocht naar de perfecte gezinsauto begint natuurlijk op internet. De mooiste auto’s scheren voorbij op Autoscout24, Gaspedaal en Autotrader. Maar nog niet voor ons…. Het wordt een XC70 hebben we besloten (toch een beetje stoere bak, voor papa). Een exemplaar uit 2001 met bijna 300.000 gereden kilometers valt binnen het budget.
Onze droom auto staat in Heino. Wij moesten het ook opzoeken, maar dat ligt vlakbij Zwolle. Erg veel kilometers vanaf Bergen Noord-Holland. Garage stond goed aangeschreven, prettig gevoel aan de telefoon, dus wij durfden de wereldreis wel te maken.
Mocht je denken: “waar zijn alle Volvo’s gebleven?” Nou, die staan in Heino. Ongelooflijk! De verkoper was er niet, weekje wintersport. Gelukkig werd hij adequaat vervangen door 2 monteurs. We hadden nog de hoop het Echte Verhaal over onze droomauto te horen, maar de mannen hulden zich in Sallands stilzwijgen.

Een proefrit gemaakt over slechtgeplaveide plattelandsweggetjes, over hobbelige bruggetjes en modderpaadjes. Een snelwegcheck zat er in deze contreien niet in. We vielen niet over het beige interieur, de jaren ’90 carkit en het hondenrek. Ook door het verbruik (1 op 8 tijdens de rit) lieten we ons niet afschrikken. Dat na 120.000 km de onderhoudsboekjes niet meer bijgewerkt waren, zagen we als een administratieve kleinigheid. Kortom: wij waren ’verliefd’!
Monteur II stond al te wachten en luisterde naar ons liefdesverhaal. Toehappen, vastbijten en nooit meer loslaten, dit is het moment. Zo wordt het ons geleerd tijdens elke salestraining. Maar deze monteur had die cursus overgeslagen…. “We hebb’n d’r ok so ien in’t grijs binn’n” Wij naar binnen. En daar stond ie: Droomauto No.2! Automaat, zwartleren bekleding en zilveren lak. Het tegenovergestelde van Droomauto No.1. Mijn vriendin is 3x in haar leven verliefd geraakt (zegt ze): op mij, op Droomauto No.1, en op Droomauto No.2. “Dit wordt ‘m, 100%!”, kirde ze uitbundig door de Heinose garage. “Mogen we een proefritje maken?” En toen kwam het hoogtepunt van de dag (vertaald naar het Nederlands):

“Euhh, nee, eigenlijk niet. We hebben ‘m net gewassen, want hij moet het internet op en er zijn nog geen foto’s gemaakt…..”

Kijk na zo’n opmerking ben ik verkocht! Aldus geschiedde. Uiteindelijk heeft niemand de Volvo op internet kunnen bewonderen. Zonder proefrit hebben we deze auto aangeschaft. Duurder, ouder en met meer kilometers achter de wielen. Die heerlijke eerlijkheid moest beloond worden