Drie keer in de week loop ik hard door het schitterende duingebied tussen Bergen, Egmond en Schoorl. Okay, dat neem ik mij voor. Soms lukt het, maar dikwijls zijn er dingen nét even belangrijker. Je hebt van die verslaafden die geen training overslaan, voor zichzelf gaan rennen en elke week weer toeleven naar een wedstrijdje in het weekend. Ik niet.

Voor mij staat voetbal gelijk aan de gezelligheid van de derde helft. Met golfen ben ik vooral bij de negentiende hole op dreef. Een tennisclub moet een goede kantine met tap hebben. Het equivalent bij hardlopen is wat braver. Als we na een training of duurloopje verzamelen bij het parkeerterrein, is het standaard: “Gaat er nog iemand koffiedrinken?” Steevast zitten we vervolgens met een man of tien bij het restaurant 83 meter verderop.

Ook al zie je elkaar meermalen per week, en dat al jaren- en vele duizenden kilometers lang, nooit valt het gesprek stil. De laatste roddels uit het dorp worden afgewisseld met vakantieplannen of mijmeringen over de zin van het bestaan. En als ik om me heen kijk, dan zie ik alle tafels bezet door meer van ons soort clubjes. De hele tent zit vol! Klapstoeltjes worden erbij gehaald, mensen kruipen bij elkaar op schoot. Het is één groot mierennest van lopers, fietsers en wandelaars.

Tegen de achtergrond van het gelach, de stemverheffingen en het geschuif van de stoelen, hoor je het monotone gemaal van de koffiebonen. Telkens weer. De twee koffiemachines draaien overuren. En de kassa ook…..

Dat is niet altijd zo geweest. Op één van de mooiste plekjes van het dorp, aan de rand van het bos vlakbij het startpunt van vele wandelroutes en een mountainbike-parcours, was een restaurant gevestigd dat z’n naambord met klittenband aan de dakgevel leek te hebben vastgemaakt. Bijna jaarlijks veranderde de tent van eigenaar, en werd gezocht naar een nieuwe look & feel, dus andere naam. Niets werkte. Klanten kwamen maar mondjesmaat, en bleven vervolgens weg.

Totdat een jong stel de boel ging runnen. Jaren geleden. Al op dag 1 stond er een groot zwart bord op het terras met zes woorden die van dit hoofdpijndossier een succesverhaal maakten: ‘Tot 12 uur koffie 1 Euro’. Sindsdien kun je in de weekenden over de hoofden lopen.

Niemand maalt er om dat inmiddels de prijs met 50% is gestegen. Tussen 10 en 12 zit je nog steeds voor een prikkie op een top-plek, met je loopmaten, weekendgevoel overheerst, lekker gesport. “Die hebben we wel verdiend”, denken zowel wij als zij.

Gemiddeld gaat er op een ochtend wel een bak of 300 doorheen. Katsjing! Neveneffect is dat heel wat van die sporters denken: “Leuk restaurant. Daar ga ik snel eens eten.” Nu zit het ‘s avonds ook vol – met bekende gezichten van de ochtendtraining…..

Hoe zo’n klein prijsje zo’n groot verschil kan maken.